فاطمه محمدی آیدغمیش؛ مجتبی رفیعیان
چکیده
هدف این پژوهش، ارزیابی مؤلفه‌های رقابت‌پذیری سرزمینی در استان‌های کشور است. در این راستا 24 متغیر در ابعاد گوناگون از متون نظری و تجربی استخراج شد و با روش اسنادی و استفاده از داده-های ثانویه جمع‌آوری گردید و با روش کمی (تحلیل عاملی و فرآیند تحلیل شبکه‌ای) مورد تحلیل واقع شدند. با انجام تحلیل عاملی، 7 عامل (1) دانش، فناوری و سرمایه فرهنگی ...
بیشتر
هدف این پژوهش، ارزیابی مؤلفه‌های رقابت‌پذیری سرزمینی در استان‌های کشور است. در این راستا 24 متغیر در ابعاد گوناگون از متون نظری و تجربی استخراج شد و با روش اسنادی و استفاده از داده-های ثانویه جمع‌آوری گردید و با روش کمی (تحلیل عاملی و فرآیند تحلیل شبکه‌ای) مورد تحلیل واقع شدند. با انجام تحلیل عاملی، 7 عامل (1) دانش، فناوری و سرمایه فرهنگی و انسانی (2) ارتباطات ملی و بین‌المللی، (3) عملکرد اقتصادی، (4) پتانسیل مشارکت اقتصادی، (5) سرمایه کالبدی و زیرساختی، (6) سرانه آموزش عالی و درمان و (7) شرایط زیست‌محیطی با 79.9% واریانس تجمعی شناسایی شد. به-منظور ارزیابی رقابت‌پذیری استان‌ها از رهیافت موقعیتیابی استفاده گردید و رتبه‌بندی از طریق فرآیند تحلیل شبکه‌ای، صورت گرفت. نتایج نشان داد که تهران، یزد و بوشهر به ترتیب رقابت‌پذیرترین استان-های کشور بوده و لرستان، خراسان‌شمالی و سیستان‌و‌بلوچستان به‌ترتیب در جایگاه 29، 30 و 31 ام قرار دارند. از سوی دیگر، در نظر گرفتن وضعیت استان‌ها از حیث عامل‌های جداگانه از اهمیت برخوردار است تا با اتخاذ راهبردهای مناسب و تقویت عامل موردنظر، بتوان رقابت‌پذیری استان را تقویت نمود. پراکنش فضایی رقابت‌پذیری سرزمینی در کشور نیز تابع الگوی مشخصی نبود ولی نشان می‌داد که استان تهران با سایر استان‌های کشور به لحاظ رقابت‌پذیری تفاوت بارزی دارد.
