حسن دلیری؛ نادر مهرگان
چکیده
شاخص جای پای اکولوژیک، یکی از مهمترین ابزارها برای اندازهگیری اثرات فعالیت های اقتصادی و اجتماعی جوامع بر محیطزیست است. این شاخص می تواند مقدار فشاری را که برای تأمین نیازهای مصرفی، بر جغرافیا وارد میشود، اندازهگیری کند. با توجه به اهمیت این شاخص و عدم محاسبه آن برای استانهای ایران، در مطالعه حاضر، این شاخص برای استانهای ...
بیشتر
شاخص جای پای اکولوژیک، یکی از مهمترین ابزارها برای اندازهگیری اثرات فعالیت های اقتصادی و اجتماعی جوامع بر محیطزیست است. این شاخص می تواند مقدار فشاری را که برای تأمین نیازهای مصرفی، بر جغرافیا وارد میشود، اندازهگیری کند. با توجه به اهمیت این شاخص و عدم محاسبه آن برای استانهای ایران، در مطالعه حاضر، این شاخص برای استانهای ایران اندازهگیری و مقایسه شده است. بهعبارتدیگر شاخص جای پا، برای هر یک از ساکنان استانهای ایران، در بخشهای مصرفی غذا، کالا و خدمات، حملونقل، و مسکن و همچنین در زیر بخشهای زمین کشاورزی، مرتع، جنگل، ساخته شده و انرژی، اندازهگیری و استانها از این حیث رتبهبندی شدند. نتایج نشان از آن دارد که در زمین کشاورزی، خراسان جنوبی بالاترین و فارس کمترین، در زمین انرژی، اصفهان بالاترین و سیستان و بلوچستان پایینترین، در زمین مرتع، خراسان جنوبی بالاترین و قزوین پایینترین، در زمین جنگل، تهران بالاترین و سیستان و بلوچستان پایینترین و در زمینهای ساخته شده، استان خراسان جنوبی بالاترین و استان آذربایجان غربی پایینترین مقدار جای پای اکولوژیک را در بین سایر استانهای ایران داشتهاند. نتایج کلی حاصل از این محاسبه که از تجمیع تمام بخشهای جای پای اکولوژیک حاصل میشود، نشان از آن دارد که ساکنان استان اصفهان با جای پایی به اندازه 412/2 هکتار برای هر نفر دارای بالاترین مقدار و ساکنان استان سیستان و بلوچستان با مقدار 269/1 هکتار برای هر نفر دارای کمترین مقدار جای پای اکولوژیک در میان استانهای ایران میباشند. با توجه به نتایج سنجش پایداری توسعه، می توان بیان نمود که تمامی استانهای ایران دارای ناپایداری اکولوژیک بوده و دراینبین استانهای اصفهان، قم و تهران بالاترین ناپایداری را دارند.
شهرام فتاحی؛ خلیل عطار
چکیده
تایید فرضیه همگرایی بین استانهای کشور و نقش آن در حذف عدم تعادلهای موجود بین مناطق و نیل به توازن منطقهای یکی از موضوعات مهم مورد بررسی در حوزه اقتصاد کلان است .
هدف اصلی مقاله حاضر بررسی فرضیه همگرایی مطلق و همگرایی شرطی درآمدی بین استانهای ایران طی دوره زمانی 89-1379 با تکیه بر دادههای تابلویی است .این موضوع به تفکیک کل استانهای کشور، ...
بیشتر
تایید فرضیه همگرایی بین استانهای کشور و نقش آن در حذف عدم تعادلهای موجود بین مناطق و نیل به توازن منطقهای یکی از موضوعات مهم مورد بررسی در حوزه اقتصاد کلان است .
هدف اصلی مقاله حاضر بررسی فرضیه همگرایی مطلق و همگرایی شرطی درآمدی بین استانهای ایران طی دوره زمانی 89-1379 با تکیه بر دادههای تابلویی است .این موضوع به تفکیک کل استانهای کشور، گروه ده استان با درآمد سرانه پایین، گروه ده استان با درآمد سرانه میانی و گروه ده استان با درآمد سرانه بالا مورد بررسی قرار گرفته است .
نتایج حاکی از آن است که هر دو نوع فرضیه همگرایی مطلق و همگرایی شرطی درآمدی در هر یک از گروه های فوق مورد تایید قرار گرفته است. به منظور بررسی همگرایی شرطی از متغیرهای توضیحی نظیر تعداد شاغلین استان، شاخص موجودی سرمایه استان و درجه صنعتی بودن استفاده شده است٬ با این توضیح که متغیر درجه صنعتی بودن تنها در حالت کل استانها و گروه ده استان دارای بالاترین درآمد سرانه واقعی دارای ضریب معنی دار بوده است .