محمد علی فیض‌پور ؛ هانیه پوشدوزباشی
چکیده
برقراری توازن و تعامل اقتصادی و استفاده از مناطق مختلف فراخور استعدادهای منابع انسانی و مواهب طبیعی هر منطقه یکی از جلوه‌های توسعه پایدار در هر کشور است. این موضوع اگرچه در مورد تمامی بخش‌های اقتصادی موضوعیت دارد، اما در ایران و در مورد بخش صنعت اهمیتی دوچندان می‌یابد. شواهد نشان‌دهنده آن است که در هر سال علی‌رغم ورود تعداد زیادی ...
بیشتر
برقراری توازن و تعامل اقتصادی و استفاده از مناطق مختلف فراخور استعدادهای منابع انسانی و مواهب طبیعی هر منطقه یکی از جلوه‌های توسعه پایدار در هر کشور است. این موضوع اگرچه در مورد تمامی بخش‌های اقتصادی موضوعیت دارد، اما در ایران و در مورد بخش صنعت اهمیتی دوچندان می‌یابد. شواهد نشان‌دهنده آن است که در هر سال علی‌رغم ورود تعداد زیادی از بنگاه‌های جدید به این بخش، تعداد زیادی نیز در سال‌های ابتدایی ورود از فعالیت خارج گردیده‌اند. اما بر اساس مطالعات موجود در میان عوامل مؤثر بر دوره حیات بنگاه‌های اقتصادی، مکان استقرار آن از اهمیتی اساسی برخوردار بوده است؛ از این‌رو، این مطالعه با هدف بررسی تأثیر مکان بر دوره حیات بنگاه‌های جدیدالورود صنعت نساجی به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین صنایع کشور طراحی شده است. داده‌های این مطالعه از مرکز آمار ایران تهیه گردیده و با استفاده از روش رگرسونی پروبیت مورد آزمون قرار گرفته است. نتایج بیانگر تأثیر معنی‌دار مکان بر دوره حیات بنگاه‌های جدیدالورود صنایع نساجی ایران و به‌نفع استان‌های توسعه‌نیافته صنعتی نسبت به دیگر استان‌ها است. تمایز تأثیر مکان بر دوره حیات در گروه استان‌های همگن از حیث توسعه‌یافتگی یا توسعه نیافتگی نیز تنها در گروه استان‌های توسعه یافته قابل مشاهده است. از نظر سیاست‌گذاری این یافته‌ها بیانگر لزوم توجه به عامل مکان در استقرار بنگاه در سطح کلی و حتی در میان استان‌های همگن از حیث سطح توسعه صنعتی با توجه به نوع بنگاه مورد نظر و زمینه فعالیت آن (و در این مطالعه صنعت نساجی) است.
محمدعلی فیض پور؛ ابوالفضل شاه محمدی مهرجردی
چکیده
چکیده
تقریباً در تمامی مطالعات انجام شده در حوزه مزیت نسبی مناطق، شاخص‌های عمومی مزیت نسبی مانند اشتغال، ارزش افزوده و سودآوری، مدّ نظر قرارگرفته است؛ درحالی که مطالعه مزیت نسبی مناطق، بدون در نظر گرفتن معیارهای توسعه پایدار، که عدم آلایندگی از عمده‌ترین آن محسوب می‌شود، مطالعه‌ای ناقص است. بر این اساس، مطالعه حاضر می‌کوشد با ...
بیشتر
چکیده
تقریباً در تمامی مطالعات انجام شده در حوزه مزیت نسبی مناطق، شاخص‌های عمومی مزیت نسبی مانند اشتغال، ارزش افزوده و سودآوری، مدّ نظر قرارگرفته است؛ درحالی که مطالعه مزیت نسبی مناطق، بدون در نظر گرفتن معیارهای توسعه پایدار، که عدم آلایندگی از عمده‌ترین آن محسوب می‌شود، مطالعه‌ای ناقص است. بر این اساس، مطالعه حاضر می‌کوشد با در نظر گرفتن توأمان معیارهای عمومی مزیت نسبی مناطق و نیز، معیار عدم آلایندگی به‌عنوان مبنایی اساسی برای توسعه پایدار، جایگاه و رتبه مناطق کشور را از حیث مزیت نسبی صنایع تولیدی مورد بررسی قرار دهد. برای این منظور، ابتدا صنایع تولیدی مناطق مختلف بر اساس شاخص‌های عمومی مزیت نسبی رتبه‌بندی شده و در مرحله بعد، جایگاه آن‌ها با توجه به تلفیقی از شاخص‌های عمومی مزیت نسبی و شاخص‌های آلودگی هوا ناشی از احتراق سوخت‌های فسیلی در بخش صنعت با استفاده از روش تاپسیس مورد توجه قرارگرفته است. نتایج این مطالعه نشان می دهد مزیت نسبی مناطق در صنایع تولیدی با و بدون در نظر گرفتن شاخص‌های توسعه پایدار از یکدیگر کاملاً متمایز است و ازاین‌رو و نیز از حیث سیاست‌گذاری، مزیت‌های نسبی مناطق بدون در نظر گرفتن معیارهای پایداری راهنمای مناسبی برای سرمایه‌گذاری‌های صنعتی نخواهد بود.
کلیدواژه‌ها: آلودگی هوا، توسعه پایدار، صنایع تولیدی ایران، مزیت نسبی.
طبقه‌بندی JEL : Q01، L52، Q56، Q53
